Ég veit hver ég er, vegna þess að ég lagði mig fram um að komast að því.

Skömmu eftir að ég hafði skrönglast á fætur í morgun kveikti ég á sjónvarpinu til að njóta félagsskapar Heimis og Ingu yfir seríosinu. Þetta er svo sem ekki í frásögur færandi þar sem ég gera slíkt hið sama næstum alla morgna. Þegar fréttir voru lesna sá ég renna yfir skjáinn texta sem hljóðaði upp á að eftir 10 ár, ef ég man rétt, gæti Ísland verið orðið óbyggilegt vegna loftslagsbreytinga í heiminum. Ég kæri mig ekki um að hugsa þá hugsun til enda hvað yrði um mig ef satt reynist. Ég veit hver ég er, og veit að það er enginn hætta á að ég þrífist annarsstaðar en á fósturjörðinni. Því bið ég þess vinir mínir að ef til kemur, þá verði mér komið fyrir á háum tindi, þar sem ég get horft út yfir eyjuna mína. Þar vil ég standa uns hold mitt verður að dufti. Ég vil sjá með tárbólgnum augum er land fer í eyði. Með síðasta andvarpi mínu mun ég kalla út yfir hjarnið: ,,Taktu við mér aftur, móðir mín" Íslandi allt.